Mads Mikkelsen geeft een fenomenale onemanshow in Arctic ★★★

In de openingsscène van Arctic schrijft Mads Mikkelsen in koeienletters SOS in de sneeuw. Zijn vliegtuigje is dan al neergestort. Hij eet zijn zelfgevangen vis rauw, spit wat in de sneeuw en tuurt naar een ijsbeer in de verte. De Braziliaan Joe Penna, doorgebroken als YouTube-gitarist en nu debuterend als speelfilmregisseur, ontdoet zijn overlevingsdrama van alle mogelijke franje. Hier geen spectaculaire vliegtuigcrash noch een ontluikende sneeuwromance met een collega-overlever (dit waren twee jaar geleden nog de onhandig samengestelde basisingrediënten van Hany Abu-Assads film The Mountain between Us). Arctic dient overleven in een geïsoleerde omgeving kernachtig op: gierende honger, afstervende tenen, dagelijkse sleur, tegen de klippen op hopen gevonden te worden.

De Noordpoolversie van Robert Redford als solozeiler-op-drift in All is Lost (2013), dat is Arctic. De film is een fenomenale onemanshow van Mikkelsen, wiens vrijwel woordeloze en fysiek imponerende spel doet denken aan zijn rol als éénogige Viking in Nicolas Winding Refns cultfilm Valhalla Rising (2009). Ook wanneer een toevallig passerende helikopter hem opmerkt, in een curieuze scène voor zijn ogen neerstort en hij de enige overlevende uit het wrak plukt, blijft dit volledig Mikkelsens film. De vrouw in kwestie is een groot deel van de film buiten westen; ze is zowel een nieuwe last als motivatie om niet op te geven.